Dulce et decorum est

DULCE ET DECORUM EST

Bent double, like old beggars under sacks,
Knock-kneed, coughing like hags, we cursed through sludge,
Till on the haunting flares we turned our backs
And towards our distant rest began to trudge.
Men marched asleep. Many had lost their boots
But limped on, blood-shod. All went lame; all blind;
Drunk with fatigue; deaf even to the hoots
Of tired, outstripped Five-Nines that dropped behind.
Gas! Gas! Quick, boys! – An ecstasy of fumbling,
Fitting the clumsy helmets  just in time;
But someone still was yelling out and stumbling,
And flound'ring like a man in fire or lime . . .
Dim, through the misty panes and thick green light,
As under a green sea, I saw him drowning.
In all my dreams, before my helpless sight,
He plunges at me, guttering, choking, drowning.
If in some smothering dreams you too could pace
Behind the wagon that we flung him in,
And watch the white eyes writhing in his face,
His hanging face, like a devil's sick of sin;
If you could hear, at every jolt, the blood
Come gargling from the froth-corrupted lungs,
Obscene as cancer, bitter as the cud 
Of vile, incurable sores on innocent tongues,
My friend, you would not tell with such high zest
To children ardent for some desperate glory,
The old Lie; Dulce et Decorum est
Pro patria mori. 

Wilfred Owen
8 October 1917 - March, 1918

Oorlogsdichters, zij wandelen over de velden met wapens die niet enkel bestonden uit metaal. De wapens die zij ter beschikking hadden waren oneindig, aanvallen met het geschreven woord. Hiermee wil ik je alvast één van mijn interesses tonen, dichters en dan vooral deze uit de Eerste Wereldoorlog.

Wilfred Owen

Het gedicht hierboven (dat ik verder nog kort beschrijf) werd geschreven door Wilfred Owen, een oorlogsdichter uit de Eerste Wereldoorlog. Samen met Siegfried Sassoon heeft hij heel wat bekendheid verworden. Ze worden daarom ook gezien als de belangrijkste oorlogsdichters uit de Grote Oorlog. Dit wil niet zeggen dat er geen andere oorlogsdichters met evenwaardige werken waren die de moeite zijn om over te praten. (Ivor Gurney, Emund Blunden,...).

Al deze dichters hadden vermoedelijk elk hun eigen motieven om te schrijven. Dit kan gaan van het verwerken van traumatische ervaringen tot dromen van een vredelievend leventje. Maar wat ze bijna allemaal delen met elkaar, is dat hun poëzie overwegend anti-oorlogsgedichten bevat. Ondanks dat ze tegen de oorlog zijn, blijven ze vechten. Trouw t.o.v. kameraden, plichtsbewustzijn of omdat er gewoon geen andere mogelijkheid is.

Waarom hecht ik nu zoveel belang aan deze dichters en schrijvers? Gedichten, maar ook brieven, kleine notities, etc. zijn in feite een bespiegeling van de emoties die men tijdens de oorlog ondergaat. Door het lezen van hun gedichten, ervaar je zelf de tragedie die oorlogen met zich meedragen. Wat ik ook prachtig vind in deze oorlogsgedichten, is het beschrijven van dagdagelijkse dingen die vaak aan onze neus voorbij gaan. (Bijvoorbeeld: het zien van een bloem terwijl men in de loopgraven zit)

'Dulce et decorum est' is alvast een pakkend gedicht, dat een gasaanval beschrijft in de loopgraven. Die een gruwelijke dood van één van zijn medesoldaten als gevolg had. De zin 'Dulce et decorum est' staat voor 'het is een zoete eer'. Owen vult op het einde van het gedicht nog aan met 'pro patria mori'. Wat dan samen staat voor 'het is een zoete eer om voor het vaderland te sterven'. Hij probeerde door een vrij gruwelijk maar waarheidsgetrouw beeld te beschrijven dat deze 'eer' alles behalve zoet is.

Hieronder kan je alvast een link vinden naar de Nederlandstalige versie van dit gedicht:

vertaling dulce et decorum est 

Kom later gerust nog eens terug, en laat je verrassen!

Ruben

BRONNEN:

http://www.warpoetry.co.uk/owen1.html

http://nl.wikipedia.org/wiki/Wilfred_Owen

http://nl.wikipedia.org/wiki/Dulce_et_Decorum_est

http://www.trouw.nl/tr/nl/5009/Archief/archief/article/detail/2788596/2002/09/16/De-bloemen-op-het-slagveld.dhtml